Aby zostać psychoterapeutą trzeba przejść specjalne szkolenie w tym zakresie (a zatem nie każdy psycholog jest psychoterapeutą!). Psychoterapeuci są przedstawicielami różnych zawodów. Najczęściej są to zawody powiązane z pomaganiem, takie jak: psycholog czy lekarz, ale wśród terapeutów są także socjologowie, filozofowie oraz przedstawiciele innych kierunków humanistycznych.

Szkolenie podstawowe trawa 4 lata.

W zależności od podejścia, które kandydat studiuje kolejne lata szkolenia uzupełniającego dopełniają treningu w celu osiągnięcia certyfikatu terapeuty szkoleniowego. Tak, aby móc kształcić innych terapeutów.

Zarówno w Polsce, jak i na świecie bardzo wymagające jest szkolenie związane z psychoterapią psychoanalityczną, ponieważ trzeba w nim spełnić warunek tzw. równoległości. Polega on na tym, że kandydat na psychoterapeutę w ciągu 4 lat równocześnie przechodzi trening teoretyczny, polegający na uczestniczeniu w seminariach tematycznych, uczęszcza na własną psychoterapię w wymiarze 3 sesji w tygodniu oraz raz w tygodniu superwizuje prowadzonego przez siebie wybranego pacjenta.

Szkolenie w innych nurtach zazwyczaj także wymaga łączenia kursu teoretycznego z tzw. doświadczeniami własnymi tj. własną psychoterapią kandydata lub/i uczestnictwem w treningach interpersonalnych i innych formach pracy, mających na celu lepsze poznanie siebie przez przyszłego psychoterapeutę. Ma to ogromne znaczenie w pracy z pacjentem.

Każda szkoła psychoterapii ma swoje wymogi i trzeba je indywidualnie sprawdzać, żeby móc stwierdzić czy można je spełnić.

superwizja

Niezależnie od szkoły psychoterapeutycznej, każdy terapeuta jest zobowiązany superwizować pacjentów indywidualnie lub w grupie. Superwizja polega na dzieleniu się z superwizorem rozmowami, które terapeuta prowadzi z pacjentem. Rola superwizora polega na pokazywaniu terapeucie czy zmierza z pacjentem we właściwym kierunku. Często superwizor podpowiada co trzeba omawiać, a co lepiej zostawić. Terapeuta powinien czuć się w relacji z superwizorem bezpiecznie, ponieważ tylko w takiej atmosferze może przyjmować informacje zwrotne i sie uczyć. Podobnie, jak pacjent w relacji z terapeutą. Tylko wtedy możliwe jest dla pacjenta przeżycie w relacji korektywnego emocjonalnie oświadczenia.

Ponieważ świat psychiczny pacjenta można rozumieć i interpretować na wiele różnych sposobów, terapeuta wspólnie z superwizorem szukają takiego rozumienia problemów pacjenta, które przyniosą mu najwięcej pożytku i dadzą ulgę w cierpieniu.

Zatem psychoterapia to metoda leczenia rozmową w przeciwieństwie do leczenia psychiatrycznego, polegającego na leczeniu lekami. Bywa też tak, że psychiatra jest psychoterapeutą, ale wówczas nie powinien on łączyć leczenia lekami i psychoterapią. Lepiej jest, kiedy te dwa sposoby leczenia są oddzielone, w takim sensie, żeby nie prowadziła ich ta sama osoba. Czasem psychoterapia nie jest możliwa bez zażywania leków, które na tyle stabilizują funkcje poznawcze, że można prowadzić rozmowę. Wówczas nieodzowna staje się współpraca między psychoterapeutą i psychiatrą.

W naszym Ośrodku regularnie superwizujemy swoją pracę. Każdy psychoterapeuta posiada swojego indywidualnego superwizora.